Produkcja stali surowej

Produkcja stali surowej we wrześniu 2024 r.

We wrześniu 2024 r. światowa produkcja stali surowej w 71 krajach podlegających Światowemu Stowarzyszeniu Stali (światowa stal) wyniosła 143,6 mln ton (Mt), co oznacza spadek o 4,71 TP3T w porównaniu z wrześniem 2023 r.

produkcja stali surowej

produkcja stali surowej

Produkcja stali surowej według regionu

Afryka wyprodukowała 1,9 Mt we wrześniu 2024 r., co oznacza wzrost o 2,6% w porównaniu z wrześniem 2023 r. Azja i Oceania wyprodukowały 105,3 Mt, co oznacza spadek o 5,0%. UE (27) wyprodukowała 10,5 Mt, co oznacza wzrost o 0,3%. Europa i inne kraje wyprodukowały 3,6 Mt, co oznacza wzrost o 4,1%. Bliski Wschód wyprodukował 3,5 Mt, co oznacza spadek o 23,0%. Ameryka Północna wyprodukowała 8,6 Mt, co oznacza spadek o 3,4%. Rosja i inne kraje WNP + Ukraina wyprodukowały 6,8 Mt, co oznacza spadek o 7,6%. Ameryka Południowa wyprodukowała 3,5 Mt, co oznacza wzrost o 3,3%.

Tabela 1. Produkcja stali surowej według regionów

Region Wrzesień 2024 (Mt) Zmiana % 24/23 września Styczeń-wrzesień 2024 (Mt) Zmiana % styczeń-wrzesień 24/23
Afryka 1.9 2.6 16.6 2.3
Azja i Oceania 105.3 -5 1,032.00 -2.5
UE (27) 10.5 0.3 97.8 1.5
Europa, Inne 3.6 4.1 33.1 7.8
Środkowy Wschód 3.5 -23 38.4 -1.5
Ameryka Północna 8.6 -3.4 80 -3.9
Rosja i inne kraje WNP + Ukraina 6.8 -7.6 64.9 -2.5
Ameryka Południowa 3.5 3.3 31.4 0
Łącznie 71 krajów 143.6 -4.7 1,394.10 -1.9

71 krajów uwzględnionych w tej tabeli odpowiadało za około 98% całkowitej światowej produkcji stali surowej w 2023 r.

Regiony i kraje uwzględnione w tabeli:

  • Afryka: Algieria, Egipt, Libia, Maroko, Republika Południowej Afryki, Tunezja
  • Azja i Oceania: Australia, Chiny, Indie, Japonia, Mongolia, Nowa Zelandia, Pakistan, Korea Południowa, Tajwan (Chiny), Tajlandia, Wietnam
  • Unia Europejska (27): Austria, Belgia, Bułgaria, Chorwacja, Czechy, Finlandia, Francja, Niemcy, Grecja, Węgry, Włochy, Luksemburg, Holandia, Polska, Portugalia, Rumunia, Słowacja, Słowenia, Hiszpania, Szwecja
  • Europa, Inne: Macedonia, Norwegia, Serbia, Turcja, Wielka Brytania
  • Środkowy Wschód: Bahrajn, Iran, Irak, Jordania, Kuwejt, Oman, Katar, Arabia Saudyjska, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Jemen
  • Ameryka Północna: Kanada, Kuba, Salwador, Gwatemala, Meksyk, Stany Zjednoczone
  • Rosja i inne kraje WNP + Ukraina: Białoruś, Kazachstan, Rosja, Ukraina
  • Ameryka Południowa: Argentyna, Brazylia, Chile, Kolumbia, Ekwador, Paragwaj, Peru, Urugwaj, Wenezuela

10 krajów produkujących najwięcej stali

Chiny wyprodukowały 77,1 Mt we wrześniu 2024 r., co oznacza spadek o 6,1% w porównaniu z wrześniem 2023 r. Indie wyprodukowały 11,7 Mt, co oznacza spadek o 0,2%. Japonia wyprodukowała 6,6 Mt, co oznacza spadek o 5,8%. Stany Zjednoczone wyprodukowały 6,7 Mt, co oznacza wzrost o 1,2%. Rosja prawdopodobnie wyprodukowała 5,6 Mt, co oznacza spadek o 10,3%. Korea Południowa wyprodukowała 5,5 Mt, co oznacza wzrost o 1,3%. Niemcy wyprodukowały 3,0 Mt, co oznacza wzrost o 4,3%. Turcja wyprodukowała 3,1 Mt, co oznacza wzrost o 6,5%. Brazylia wyprodukowała 2,8 Mt, co oznacza wzrost o 9,9%. Iran prawdopodobnie wyprodukował 1,5 Mt, co oznacza spadek o 41,2%.

Tabela 2. 10 największych krajów produkujących stal

Region  Wrzesień 2024 (Mt) Zmiana % 24/23 września Styczeń-wrzesień 2024 (Mt) Zmiana % styczeń-wrzesień 24/23
Chiny 77.1 -6.1 768.5 -3.6
Indie 11.7 -0.2 110.3 5.8
Japonia 6.6 -5.8 63.3 -3.2
Stany Zjednoczone 6.7 1.2 60.3 -1.6
Rosja 5.6 i -10.3 54 -5.5
Korea Południowa 5.5 1.3 48.1 -4.6
Niemcy 3 4.3 28.4 4
Turcja 3.1 6.5 27.9 13.8
Brazylia 2.8 9.9 25.2 4.4
Iran 1,5 litra -41.2 21.3 -3.1

e – szacowane. Ranking 10 najlepszych krajów produkujących opiera się na rocznym agregacie

API 5L kontra ISO 3183

Poznaj różnice: API 5L kontra ISO 3183

ISO 3183 i API 5L to normy dotyczące rur stalowych, głównie do stosowania w przemyśle naftowym, gazowym i innych gałęziach transportu płynów. Chociaż istnieje znaczne nakładanie się tych dwóch norm, API 5L i ISO 3183, istnieją kluczowe różnice w ich zakresie, zastosowaniu i organizacjach za nimi stojących.

1. Organizacje wydające: API 5L kontra ISO 3183

API 5L: Wydana przez American Petroleum Institute (API), norma ta jest stosowana głównie w przemyśle naftowym i gazowym. Szczegółowo opisuje wymagania techniczne dla stalowych rur transportujących ropę, gaz i wodę.
ISO 3183: Norma wydana przez Międzynarodową Organizację Normalizacyjną (ISO) jest uznawana na całym świecie i stosowana w odniesieniu do rur stalowych stosowanych w sektorze transportu ropy naftowej i gazu.

2. Zakres zastosowania: API 5L kontra ISO 3183

API 5L: Obejmuje rury stalowe do transportu ropy naftowej, gazu ziemnego i innych płynów pod wysokim ciśnieniem. Jest szeroko stosowany w Ameryce Północnej, szczególnie w Stanach Zjednoczonych.
ISO 3183: Norma ta koncentruje się przede wszystkim na projektowaniu, wytwarzaniu i kontroli jakości rur stalowych stosowanych w rurociągach naftowych i gazowych, ale jej zastosowanie ma charakter międzynarodowy i dotyczy wielu krajów na całym świecie.

3. Główne różnice: API 5L kontra ISO 3183

Koncentracja geograficzna i rynkowa:

Norma API 5L jest bardziej dostosowana do rynku północnoamerykańskiego (szczególnie USA), podczas gdy norma ISO 3183 ma charakter międzynarodowy i jest wykorzystywana w wielu krajach na całym świecie.

Gatunki stali i wymagania:

Norma API 5L definiuje gatunki stali takie jak L175, L210, L245 itd., gdzie liczba oznacza minimalną granicę plastyczności w megapaskalach (MPa).
Norma ISO 3183 definiuje podobne gatunki, ale zawiera bardziej szczegółowe wymagania dotyczące właściwości materiałów, procesów produkcyjnych i protokołów kontroli, dostosowane do międzynarodowych praktyk przemysłowych.
Dodatkowe specyfikacje:
Norma API 5L kładzie nacisk na kontrolę jakości, certyfikację i wymagania produkcyjne, natomiast norma ISO 3183 ma szerszy zakres, z uwzględnieniem handlu międzynarodowego, i zawiera specyfikacje dla różnych warunków, w tym temperatury, środowiska i określonych wymagań mechanicznych.

4. Wymagania techniczne: API 5L kontra ISO 3183

API 5L określa właściwości materiałowe rur stalowych, procesy produkcyjne, wymiary, metody testowania i kontrolę jakości. Definiuje gatunki stali od L (niska wytrzymałość) do X (wyższa wytrzymałość), takie jak X42, X60 i X70.
Norma ISO 3183 obejmuje podobne aspekty produkcji rur stalowych, w tym jakość materiału, obróbkę cieplną, obróbkę powierzchni i końce rur. Zawiera również szczegółowe specyfikacje dotyczące ciśnienia projektowego rurociągu, kwestii środowiskowych i różnych akcesoriów rurociągowych.

5. Porównanie klas rur: API 5L vs ISO 3183

API 5L: Gatunki wahają się od klas L (niska granica plastyczności) do klas X (wyższa granica plastyczności). Na przykład X60 odnosi się do rur o granicy plastyczności 60 000 psi (około 413 MPa).
ISO 3183: Używa podobnego systemu oceniania, ale może obejmować bardziej szczegółowe klasyfikacje i warunki. Zapewnia również zgodność z globalnymi praktykami projektowania i eksploatacji rurociągów.

6. Zgodność między standardami:

W wielu przypadkach API 5L i ISO 3183 są kompatybilne, co oznacza, że rura stalowa spełniająca wymagania API 5L będzie generalnie spełniać również wymagania ISO 3183 i odwrotnie. Jednak konkretne projekty rurociągów mogą być zgodne z jedną normą, a nie z drugą, w zależności od lokalizacji, preferencji klienta lub wymogów regulacyjnych.

7. Wnioski:

API 5L jest bardziej powszechne w Stanach Zjednoczonych i okolicznych regionach. Koncentruje się na przemyśle rurociągów naftowych i gazowych, kładąc silny nacisk na produkcję i kontrolę jakości.
ISO 3183 to międzynarodowa norma dla globalnych projektów rurociągów naftowych i gazowych. Jej bardziej szczegółowe, globalnie dostosowane wymagania zapewniają szerszą akceptację na rynkach międzynarodowych.

Oba standardy są bardzo podobne pod względem specyfikacji materiałowych, produkcyjnych i testowych. Mimo to ISO 3183 ma tendencję do szerszego, bardziej globalnego zakresu, podczas gdy API 5L pozostaje bardziej specyficzne dla rynku północnoamerykańskiego. Wybór między tymi standardami zależy od lokalizacji geograficznej projektu rurociągu, specyfikacji i potrzeb regulacyjnych.

Stal nierdzewna kontra stal ocynkowana

Stal nierdzewna kontra stal ocynkowana

Wstęp

Stal nierdzewna kontra stal ocynkowana, kluczowe jest uwzględnienie środowiska, wymaganej trwałości i potrzeb konserwacyjnych. Stal nierdzewna oferuje niezrównaną odporność na korozję, wytrzymałość i atrakcyjność wizualną, dzięki czemu nadaje się do wymagających zastosowań w trudnych warunkach. Z drugiej strony stal ocynkowana oferuje ekonomiczną ochronę antykorozyjną w przypadku mniej agresywnych warunków.

1. Skład i proces produkcyjny

Stal nierdzewna

Stal nierdzewna to stop składający się głównie z żelaza, chromu (co najmniej 10,5%), a czasami niklu i molibdenu. Chrom tworzy ochronną warstwę tlenku na powierzchni, co zapewnia doskonałą odporność na korozję. Różne gatunki, takie jak 304 i 316, różnią się pierwiastkami stopowymi, zapewniając opcje dla różnych środowisk, w tym ekstremalnych temperatur i wysokiego zasolenia.

Stal ocynkowana

Stal ocynkowana to stal węglowa pokryta warstwą cynku. Warstwa cynku chroni stal pod spodem jako barierę przed korozją. Najpopularniejszą metodą cynkowania jest cynkowanie ogniowe, w którym stal jest zanurzana w stopionym cynku. Inną metodą jest cynkowanie elektrolityczne, w którym cynk jest nakładany za pomocą prądu elektrycznego. Oba procesy zwiększają odporność na korozję, chociaż są one ogólnie mniej trwałe w trudnych warunkach niż stal nierdzewna.

2. Odporność na korozję

Stal nierdzewna

Odporność stali nierdzewnej na korozję wynika z jej składu stopowego, który tworzy pasywną warstwę tlenku chromu. Stal nierdzewna klasy 316, która zawiera molibden, zapewnia doskonałą odporność na korozję spowodowaną przez chlorki, kwasy i inne agresywne chemikalia. Jest to preferowany wybór w przemyśle morskim, przetwórstwa chemicznego oraz naftowym i gazowym, gdzie ekspozycja na czynniki żrące jest codzienna.

Stal ocynkowana

Warstwa cynku na ocynkowanej stali zapewnia ochronę ofiarną; cynk będzie korodował przed leżącą pod nim stalą, zapewniając pewną odporność na korozję. Jednak ta ochrona jest ograniczona, ponieważ warstwa cynku może z czasem ulegać degradacji. Podczas gdy ocynkowana stal działa odpowiednio w łagodnych warunkach i ogólnym budownictwie, nie wytrzymuje ona tak skutecznie agresywnych chemikaliów ani narażenia na słoną wodę jak stal nierdzewna.

3. Właściwości mechaniczne i wytrzymałość

Stal nierdzewna

Stal nierdzewna jest ogólnie bardziej wytrzymała niż stal ocynkowana, wyższa wytrzymałość na rozciąganie i trwałość. Dzięki temu idealnie nadaje się do zastosowań wymagających odporności i niezawodności pod ciśnieniem. Stal nierdzewna oferuje również doskonała odporność na uderzenia i zużycie, co przynosi korzyści infrastrukturze i ciężkim zastosowaniom przemysłowym.

Stal ocynkowana

Chociaż wytrzymałość stali ocynkowanej wynika przede wszystkim z rdzeń ze stali węglowej, jest ogólnie mniej wytrzymała niż stal nierdzewna. Dodatkowa warstwa cynku nie przyczynia się znacząco do jej wytrzymałości. Stal ocynkowana nadaje się do zastosowania średnioobciążeniowe tam, gdzie odporność na korozję jest wymagana, ale nie w środowiskach ekstremalnych lub poddawanym dużym naprężeniom.

4. Wygląd i estetyka

Stal nierdzewna

Stal nierdzewna ma elegancki, błyszczący wygląd i jest często pożądana w zastosowaniach architektonicznych i widocznych instalacjach. Jej walory estetyczne i trwałość sprawiają, że jest preferowanym wyborem w przypadku konstrukcji i urządzeń o wysokiej widoczności.

Stal ocynkowana

Warstwa cynku nadaje ocynkowanej stali matowe, matowo-szare wykończenie, mniej atrakcyjne wizualnie niż stal nierdzewna. Z czasem narażenie na działanie warunków atmosferycznych może prowadzić do powstania białej patyny na powierzchni, co może zmniejszyć atrakcyjność estetyczną, choć nie wpływa na wydajność.

5. Rozważania dotyczące kosztów

Stal nierdzewna

Stal nierdzewna jest zazwyczaj droższy ze względu na pierwiastki stopowe, chrom i nikiel, oraz złożone procesy produkcyjne. Jednak jego dłuższa żywotność a minimalna konserwacja może zrekompensować początkowy koszt, zwłaszcza w wymagających środowiskach.

Stal ocynkowana

Stal ocynkowana jest bardziej ekonomiczny niż stal nierdzewna, zwłaszcza w zastosowaniach krótkoterminowych i średnioterminowych. Jest to opłacalny wybór dla projektów z ograniczony budżet i umiarkowane wymagania dotyczące odporności na korozję.

6. Typowe zastosowania

Zastosowania stali nierdzewnej

Ropa naftowa i gaz: Stosowane w rurociągach, zbiornikach magazynowych i platformach wiertniczych ze względu na wysoką odporność na korozję i wytrzymałość.
Obróbka chemiczna: Doskonała do środowisk, w których codziennie występuje narażenie na działanie kwaśnych lub żrących substancji chemicznych.
Inżynieria morska: Odporność stali nierdzewnej na słoną wodę sprawia, że nadaje się ona do zastosowań morskich, takich jak doki, statki i sprzęt.
Infrastruktura: Idealna dla mostów, barier i konstrukcji architektonicznych, gdzie trwałość i estetyka mają kluczowe znaczenie.

Zastosowania stali ocynkowanej

Budownictwo ogólne: powszechnie stosowane do konstrukcji szkieletowych budynków, ogrodzeń i podpór dachowych.
Sprzęt rolniczy: zapewnia równowagę między odpornością na korozję i opłacalnością w przypadku sprzętu narażonego na działanie gleby i wilgoci.
Zakłady uzdatniania wody: Nadają się do niekrytycznej infrastruktury wodnej, takiej jak rurociągi i zbiorniki magazynowe w środowiskach o niskiej korozji.
Konstrukcje zewnętrzne: powszechnie stosowane w barierach drogowych, barierach ochronnych i słupach, gdzie spodziewane jest narażenie na łagodne warunki atmosferyczne.

7. Konserwacja i trwałość

Stal nierdzewna

Stal nierdzewna wymaga minimalna konserwacja ze względu na wrodzoną odporność na korozję. Jednak w trudnych warunkach zaleca się okresowe czyszczenie w celu usunięcia soli, chemikaliów lub osadów, które mogłyby z czasem osłabić ochronną warstwę tlenku.

Stal ocynkowana

Stal ocynkowana wymaga regularne kontrole i konserwacje aby utrzymać warstwę cynku w stanie nienaruszonym. Jeśli warstwa cynku jest porysowana lub zdegradowana, może być konieczne ponowne ocynkowanie lub dodatkowe powłoki, aby zapobiec korozji. Jest to szczególnie ważne w zastosowaniach morskich lub przemysłowych, gdzie warstwa cynku jest narażona na szybszą degradację.

8. Przykład: stal nierdzewna kontra stal ocynkowana

NIERUCHOMOŚĆ STAL NIERDZEWNA (316) STAL OCYNKOWANA PORÓWNANIE
Mechanizm ochrony Ochronna warstwa tlenku, która naprawia się sama pod wpływem tlenu, zapewniając długotrwałą odporność na korozję. Podczas produkcji na stal nakładana jest ochronna powłoka cynkowa. W przypadku uszkodzenia otaczający cynk katodowo chroni odsłoniętą stal. Warstwa ochronna ze stali nierdzewnej jest trwalsza i może się sama „naprawić”. Ochrona ze stali nierdzewnej nie zmniejsza się wraz ze stratą materiału lub zmniejszeniem grubości.
Wygląd Dostępnych jest wiele wykończeń, od bardzo jasnego elektropolerowania do ściernego wykończenia. Atrakcyjny wygląd i wrażenie wysokiej jakości. Możliwe są cekiny. Powierzchnia nie jest jasna i stopniowo zmienia się w matowo-szarą z wiekiem. Wybór projektu estetycznego.
Wrażenie powierzchni Jest bardzo gładka i może być śliska. W dotyku jest grubsze, co staje się bardziej widoczne z wiekiem. Wybór projektu estetycznego.
Zielone referencje Może być ponownie wykorzystany w nowych strukturach. Po okresie użytkowania struktury jest cenny jako złom, a ze względu na wartość kolekcjonerską ma wysoki wskaźnik recyklingu. Stal węglowa jest zazwyczaj złomowana po zakończeniu okresu użytkowania i jest mniej wartościowa. Stal nierdzewna jest szeroko poddawana recyklingowi zarówno w procesie produkcji, jak i pod koniec okresu użytkowania. Cała nowa stal nierdzewna zawiera znaczną część stali pochodzącej z recyklingu.
Odpływ metali ciężkich Poziomy pomijalne. Znaczna utrata cynku, zwłaszcza we wczesnym okresie życia. Niektóre europejskie autostrady zostały wyposażone w barierki ze stali nierdzewnej, aby uniknąć zanieczyszczenia środowiska cynkiem.
Życie Nieokreślony, pod warunkiem zachowania powierzchni. Powolna ogólna korozja, aż cynk się rozpuści. Czerwona rdza pojawi się, gdy warstwa cynku/żelaza będzie korodować, a na końcu stal podłoża. Naprawa jest wymagana, zanim ~2% powierzchni pojawią się czerwone plamy. Wyraźna korzyść w kosztach cyklu życia stali nierdzewnej, jeśli ma być wydłużona żywotność. Ekonomiczny próg rentowności może wynosić zaledwie sześć lat, w zależności od środowiska i innych czynników.
Odporność na ogień Doskonale nadaje się do stali nierdzewnych austenitycznych, zapewniając odpowiednią wytrzymałość i odkształcenie podczas pożaru. Cynk topi się i spływa, co może spowodować uszkodzenie sąsiadującej stali nierdzewnej w zakładzie chemicznym. Podłoże ze stali węglowej traci wytrzymałość i ulega odkształceniu. Stal nierdzewna zapewnia lepszą ognioodporność, a w przypadku ocynkowania eliminuje ryzyko stopienia cynku.
Spawanie na miejscu Jest to rutyna dla stali nierdzewnych austenitycznych, z uwzględnieniem rozszerzalności cieplnej. Spoiny mogą być wtapiane w otaczającą powierzchnię metalu. Oczyszczanie i pasywacja po spawaniu są niezbędne. Stal węglowa jest łatwo samospawalna, ale cynk musi zostać usunięty z powodu oparów. Jeśli ocynkowana i nierdzewna stal zostaną zespawane, wszelkie pozostałości cynku sprawią, że stal nierdzewna stanie się krucha. Farba bogata w cynk jest mniej trwała niż ocynkowana. W trudnych warunkach morskich rdza skorupowa może pojawić się po trzech do pięciu latach, a ataki stali występują po czterech latach/mm. Krótkoterminowa trwałość jest podobna, ale powłoka bogata w cynk na połączeniach wymaga konserwacji. W trudnych warunkach ocynkowana stal będzie miała szorstką rdzę — nawet dziury — i możliwe obrażenia dłoni, szczególnie od niewidocznej strony morza.
Kontakt z wilgotnym, porowatym materiałem (np. klinami drewnianymi) w środowisku słonym. Prawdopodobnie spowoduje to pojawienie się plam rdzy i pęknięć, ale nie uszkodzenie konstrukcji. Podobnie jak w przypadku plam powstałych w wyniku magazynowania, powoduje to szybką utratę cynku, a w dłuższej perspektywie – perforację. Nie jest to pożądane dla żadnego z nich, ale na dłuższą metę może spowodować uszkodzenie podstawy słupów ocynkowanych.
Konserwacja Jeśli nie będzie odpowiednio konserwowany, mogą pojawić się na nim przebarwienia i mikrowżery. Jeśli nie będzie odpowiednio konserwowany, może dojść do utraty cynku i późniejszej korozji podłoża stalowego. W obu przypadkach wymagany jest deszcz na otwartej przestrzeni lub mycie w osłoniętych miejscach.
ASTM A335 ASME SA335 P92 RURA SMLS

Ewolucja mikrostruktury stali P92 w różnych temperaturach izotermicznych

Ewolucja mikrostruktury stali P92 w różnych temperaturach izotermicznych

Stal P92 jest głównie stosowany w kotłach ultra-nadkrytycznych, rurociągach ultra-wysokociśnieniowych i innych urządzeniach wysokotemperaturowych i wysokociśnieniowych. Stal P92 jest w składzie chemicznym stali P91 opartym na dodaniu pierwiastków śladowych elementów W i B, zmniejsza zawartość Mo, poprzez granice ziaren wzmocnionego i wzmocnionego dyspersyjnie na różne sposoby, aby poprawić kompleksową wydajność stali P92, stal P92 niż stal P91 ma lepszą odporność na utlenianie i odporność na korozję. Proces obróbki cieplnej jest niezbędny do produkcji rury stalowej P92. Technologia obróbki cieplnej może wyeliminować wewnętrzne wady generowane w procesie produkcyjnym i sprawić, że wydajność stali spełni wymagania warunków pracy. Rodzaj i stan organizacji w procesie obróbki cieplnej są kluczowymi czynnikami wpływającymi na wydajność w celu spełnienia normy. W związku z tym w niniejszym artykule przeanalizowano organizację rur stalowych P92 w różnych temperaturach izotermicznych, aby pokazać ewolucję organizacji rur stalowych P92 w różnych temperaturach, co nie tylko dostarcza informacji wspomagających analizę organizacji i kontrolę wydajności rzeczywistego procesu obróbki plastycznej na gorąco, ale także stanowi eksperymentalną podstawę do rozwoju procesu obróbki plastycznej na gorąco.

1. Materiały i metody testowe

1.1 Materiał testowy

Badaną stalą jest rura ze stali P92 w stanie użytkowym (1060 ℃ hartowana + 760 ℃ odpuszczana), a jej skład chemiczny przedstawiono w tabeli 1. Cylindryczną próbkę o wymiarach ϕ4 mm × 10 mm wycięto w środkowej części gotowej rury w określonym miejscu wzdłuż kierunku długości, a do zbadania transformacji tkanki w różnych temperaturach użyto miernika rozszerzalności hartowniczej.

Tabela 1 Główny skład chemiczny stali P92 według ułamka masowego (%)

Element C Si Mn Kr Ni Pon V Glin B Uwaga W Fe
% 0.13 0.2 0.42 8.67 0.25 0.48 0.19 0.008 0.002 0.05 1.51 Balansować

1.2 Proces testowy

Używając miernika rozszerzalności cieplnej L78, 0,05 ℃/s nagrzewając do 1050 ℃ izolacji 15 min, 200 ℃/s schładzając do temperatury pokojowej. Zmierz punkt krytyczny zmiany fazy materiału Ac1 wynosi 792,4 ℃, Ac3 wynosi 879,8 ℃, Ms wynosi 372,3 ℃. Próbki nagrzewano do 1050°C z szybkością 10°C/s i utrzymywano przez 15 min, a następnie chłodzono do różnych temperatur (770, 740, 710, 680, 650, 620, 520, 430, 400, 370, 340, 310, 280, 250, 190 i 160°C) z szybkością 150°C/s i utrzymywano przez różne okresy czasu (620°C i poniżej przez 1 godz., 620°C i powyżej przez 25 godz.). Po osiągnięciu temperatury 620 ℃ i powyżej przez 25 godz. izotermiczny koniec zasilania jest wyłączony, tak aby próbka została schłodzona powietrzem do temperatury pokojowej.1.3 Metody badań

Po oszlifowaniu i wypolerowaniu powierzchni próbek w różnych procesach, powierzchnię próbek poddano korozji przy użyciu wody królewskiej. Do obserwacji i analizy organizacji wykorzystano mikroskop AXIOVERT 25 Zeiss i skaningowy mikroskop elektronowy QWANTA 450; przy użyciu twardościomierza Vickersa HVS-50 (obciążenie 1 kg) wykonano pomiary twardości w kilku miejscach na powierzchni każdej próbki, a średnią wartość przyjęto jako wartość twardości próbki.

2. Wyniki testów i analiza

2.1 Organizacja i analiza różnych temperatur izotermicznych

Rysunek 1 przedstawia mikrostrukturę stali P92 po całkowitej austenityzacji w temperaturze 1050°C przez różny czas w różnych temperaturach. Rysunek 1(a) przedstawia mikrostrukturę stali P92 po izotermizacji w temperaturze 190℃ przez 1 godzinę. Z rysunku 1(a2) można wywnioskować, że jej organizacja w temperaturze pokojowej to martenzyt (M). Z rysunku 1(a3) można wywnioskować, że martenzyt wykazuje cechy listwowe. Ponieważ punkt Ms stali wynosi około 372°C, przemiana fazowa martenzytu zachodzi w temperaturach izotermicznych poniżej punktu Ms, tworząc martenzyt, a zawartość węgla w stali P92 należy do zakresu składów niskowęglowych; martenzyt charakteryzuje się morfologią listwową.

Rysunek 1(a) przedstawia mikrostrukturę stali P92 po 1h izotermii w temperaturze 190°C

Rysunek 1(a) przedstawia mikrostrukturę stali P92 po 1h izotermii w temperaturze 190°C

Rysunek 1(b) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze 430 ℃ izotermicznie 1h. Gdy temperatura izotermiczna wzrasta do 430°C, stal P92 osiąga strefę przemiany bainitu. Ponieważ stal zawiera pierwiastki Mo, B i W, pierwiastki te mają niewielki wpływ na przemianę bainitu, opóźniając jednocześnie przemianę perlityczną. Dlatego stal P92 w temperaturze 430 ℃ izolacja 1h, organizacja pewnej ilości bainitu. Następnie pozostały przechłodzony austenit przekształca się w martenzyt podczas chłodzenia powietrzem.

Rysunek 1(b) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze 430 ℃ w warunkach izotermicznych 1h

Rysunek 1(b) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze 430 ℃ w warunkach izotermicznych 1h

Rysunek 1(c) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w 520 ℃ izotermicznej 1h. Gdy temperatura izotermiczna 520 ℃, pierwiastki stopowe Cr, Mo, Mn, itp., tak że transformacja perlitu jest zahamowana, początek punktu transformacji bainitu (punkt Bs) jest zmniejszony, więc w określonym zakresie temperatur pojawi się w strefie stabilizacji przechłodzonego austenitu. Rysunek 1(c) można zobaczyć w izolacji 520 ℃ 1h po przechłodzonym austenicie nie wystąpił po transformacji, a następnie schłodzeniu na powietrzu w celu utworzenia martenzytu; ostateczną organizacją w temperaturze pokojowej jest martenzyt.

Rysunek 1(c) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze 520 ℃ w warunkach izotermicznych 1h

Rysunek 1(c) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze 520 ℃ w warunkach izotermicznych 1h

Rysunek 1 (d) dla stali P92 w 650 ℃ izotermicznej mikrostruktury 25h dla martenzytu + perlitu. Jak pokazano na rysunku 1 (d3), perlit wykazuje nieciągłe cechy płytkowe, a węglik na powierzchni wykazuje wytrącanie krótkiego pręta. Wynika to z pierwiastków stopowych stali P92 Cr, Mo, V itp. w celu poprawy stabilności przechłodzonego austenitu w tym samym czasie, tak aby morfologia perlitu stali P92 uległa zmianie, tj. węglik w ciele perlitycznym węglika dla krótkiego pręta, to ciało perlityczne jest znane jako perlit klasy. Jednocześnie w organizacji znaleziono wiele drobnych cząstek drugiej fazy.

Rysunek 1 (d) dla stali P92 w temperaturze 650 ℃ izotermiczna mikrostruktura 25h dla martenzytu + perlitu

Rysunek 1 (d) dla stali P92 w temperaturze 650 ℃ izotermiczna mikrostruktura 25h dla martenzytu + perlitu

Rysunek 1(e) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w izotermicznej temperaturze 740 ℃ przez 25 godzin. W izotermicznej temperaturze 740°C najpierw nastąpi eutektyczne wydzielanie masywnego ferrytu, a następnie eutektyczny rozkład austenitu, co spowoduje organizację podobną do perlitu. W porównaniu z izotermiczną temperaturą 650°C (patrz rys. 1(d3)), organizacja perlityczna staje się grubsza w miarę wzrostu temperatury izotermicznej, a dwufazowy charakter perlitu, tj. ferrytu i karburytu w postaci krótkiego pręta, jest wyraźnie widoczny.

Rysunek 1(e) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze 740 ℃ w warunkach izotermicznych 25h

Rysunek 1(e) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze 740 ℃ w warunkach izotermicznych 25h

Rys. 1(f) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze izotermicznej 770°C przez 25 godzin. W temperaturze izotermicznej 770°C, wraz z wydłużeniem czasu izotermicznego, najpierw następuje wytrącanie ferrytu, a następnie przechłodzony austenit ulega rozkładowi eutektycznemu, tworząc organizację ferrytu + perlitu. Wraz ze wzrostem temperatury izotermicznej, pierwsza zawartość ferrytu eutektycznego wzrasta, a zawartość perlitu maleje. Ze względu na pierwiastki stopowe stali P92, pierwiastki stopowe rozpuszczają się w austenicie, aby zwiększyć hartowność austenitu, trudność rozkładu eutektycznego staje się bardziej rozległa, więc musi być wystarczająco długi czas izotermiczny, aby dokonać rozkładu eutektycznego, utworzenia organizacji perlitycznej.

Rys. 1(f) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze izotermicznej 770°C przez 25 godzin

Rys. 1(f) przedstawia mikrostrukturę stali P92 w temperaturze izotermicznej 770°C przez 25 godzin

Analiza widma energetycznego została przeprowadzona na tkankach o różnej morfologii na rys. 1(f2), aby zidentyfikować typ tkanki dalej, jak pokazano w tabeli 2. Z tabeli 2 można wywnioskować, że zawartość węgla w białych cząstkach jest wyższa niż w innych organizacjach, a pierwiastków stopowych Cr, Mo i V jest więcej, analizując tę cząstkę pod kątem cząstek węglika kompozytowego wytrąconych podczas procesu chłodzenia; porównawczo rzecz biorąc, zawartość węgla w nieciągłej organizacji płytkowej jest druga od najniższej, a zawartość węgla w organizacji masywnej jest najmniejsza. Ponieważ perlit jest dwufazową organizacją nawęglania i ferrytu, średnia zawartość węgla jest wyższa niż ferrytu; w połączeniu z analizą temperatury izotermicznej i morfologii, ustalono dalej, że organizacja płytkowa jest podobna do perlitu, a organizacja masywna jest najpierw ferrytem eutektycznym.

Analiza widmowa stali P92, poddanej obróbce izotermicznej w temperaturze 770 °C przez 25 godzin, zapisana w formie tabeli z ułamkami atomów (%)

Struktura C Uwaga Pon Ti V Kr Mn Fe W
Białe granulki 11.07 0.04 0.94 0.02 2.16 8.36 2.64 54.77 2.84
Struktura blokowa 9.31 0.04 0.95 0.2 0.32 8.42 0.74 85.51 10.21
Struktura warstwowa 5.1 0 0.09 0.1 0.33 7.3 0.35 85.65 0.69

2.2 Mikrotwardość i analiza

Mówiąc ogólnie, podczas procesu chłodzenia stali stopowych zawierających pierwiastki takie jak W i Mo, w przechłodzonym austenicie zachodzą trzy rodzaje przemian organizacyjnych: przemiana martenzytyczna w strefie niskiej temperatury, przemiana bainitu w strefie średniej temperatury i przemiana perlitu w strefie wysokiej temperatury. Różne ewolucje organizacyjne prowadzą do różnych twardości. Rysunek 2 przedstawia zmienność krzywej twardości stali P92 w różnych temperaturach izotermicznych. Z rysunku 2 można zauważyć, że wraz ze wzrostem temperatury izotermicznej twardość wykazuje tendencję najpierw malejącą, następnie rosnącą, a na końcu malejącą. Gdy temperatura izotermiczna wynosi 160 ~ 370 ℃, występuje przemiana martenzytyczna, twardość Vickersa od 516HV do 457HV. Gdy temperatura izotermiczna wynosi 400 ~ 620 ℃, zachodzi niewielka ilość przemiany bainitu, a twardość 478HV wzrasta do 484HV; ze względu na niewielką przemianę bainitu twardość nie zmienia się zbytnio. Gdy temperatura izotermiczna wynosi 650 ℃, powstaje niewielka ilość perlitu o twardości 410HV. gdy temperatura izotermiczna wynosi 680 ~ 770 ℃, powstaje organizacja ferrytu + perlitu, twardość od 242HV do 163HV. ze względu na przemianę stali P92 w różnych temperaturach w organizacji przejścia jest różna, w obszarze niskotemperaturowej przemiany martenzytycznej, gdy temperatura izotermiczna jest niższa niż punkt Ms, wraz ze wzrostem temperatury zawartość martenzytu maleje, twardość maleje; w trakcie przemiany stali P92 w różnych temperaturach, gdy temperatura izotermiczna jest niższa od punktu Ms, wraz ze wzrostem temperatury zawartość martenzytu maleje, twardość maleje; w obszarze przemiany bainitu w średniej temperaturze, ponieważ wielkość przemiany bainitu jest niewielka, twardość nie zmienia się zbytnio; w obszarze przemiany perlitycznej w wysokiej temperaturze, wraz ze wzrostem temperatury izotermicznej, pierwsza zawartość ferrytu eutektycznego wzrasta, tak że twardość nadal spada, więc wraz ze wzrostem temperatury izotermicznej twardość materiału ma ogólnie tendencję spadkową, a trend zmiany twardości i analiza organizacji są zgodne z trendem.

Zmienność krzywych twardości stali P92 w różnych temperaturach izotermicznych

Zmienność krzywych twardości stali P92 w różnych temperaturach izotermicznych

3. Wnioski

1) Punkt krytyczny Ac1 stali P92 wynosi 792,4 ℃, Ac3 wynosi 879,8 ℃, a Ms wynosi 372,3 ℃.

2) Stal P92 w różnych temperaturach izotermicznych w celu uzyskania organizacji temperatury pokojowej jest różna; w izotermie 160 ~ 370 ℃ 1h organizacją temperatury pokojowej jest martenzyt; w izotermie 400 ~ 430 ℃ 1h organizacją jest niewielka ilość bainitu + martenzyt; w izotermie 520 ~ 620 ℃ 1h organizacją jest stosunkowo stabilna, krótki okres czasu (1 h) nie występuje w ramach transformacji, organizacją temperatury pokojowej jest martenzyt; w izotermie 650 ℃ 25h organizacją temperatury pokojowej jest perlit. h, organizacja temperatury pokojowej dla perlitu + martenzytu; w izotermie 680 ~ 770 ℃ 25h organizacją przekształcił się w perlit + pierwszy ferryt eutektyczny.

3) Austenityzowanie stali P92 w Ac1 poniżej izotermicznej, wraz z obniżaniem się temperatury izotermicznej, twardość całego materiału ma tendencję do wzrostu, izotermicznie przy 770 ℃ po wystąpieniu pierwszego wydzielenia ferrytu eutektycznego, przemianie perlitycznej, twardość jest najniższa, około 163 HV; izotermicznie przy 160 ℃ po wystąpieniu przemiany martenzytycznej, twardość jest najwyższa, około 516 HV.

ASME B31.3 a ASME B31.1

ASME B31.1 kontra ASME B31.3: Poznaj kody projektowania rurociągów

Wstęp

W projektowaniu i inżynierii rurociągów wybór odpowiedniego kodu rurociągowego jest niezbędny do zapewnienia bezpieczeństwa, wydajności i zgodności ze standardami branżowymi. Dwa z najbardziej uznanych kodów projektowych rurociągów to ASME B31.1 I ASME B31.3. Chociaż oba pochodzą z American Society of Mechanical Engineers (ASME) i regulują projektowanie i budowę systemów rurociągowych, ich zastosowania różnią się znacząco. Zrozumienie ASME B31.1 kontra ASME B31.3 debata ma kluczowe znaczenie dla wyboru właściwego kodu dla danego projektu, niezależnie od tego, czy dotyczy on elektrowni, przetwórstwa chemicznego czy obiektów przemysłowych.

W tym blogu znajdziesz szczegółowe, łatwe do zrozumienia porównanie ASME B31.1 I ASME B31.3, omawiając kluczowe różnice, zastosowania i praktyczne zagadnienia, które pomogą Ci podjąć świadomą decyzję dotyczącą projektu rurociągu.

Przegląd: ASME B31.1 kontra ASME B31.3

ASME B31.1: Kod rurociągów energetycznych

ASME B31.1 jest normą regulującą projektowanie, budowę i konserwację systemów rurociągów elektrowni. Dotyczy systemów rurociągów w elektrowniach, zakładach przemysłowych i innych obiektach, w których występuje wytwarzanie energii. Ten kodeks koncentruje się głównie na integralności systemów, które obsługują parę wysokociśnieniową, wodę i gorące gazy.

  • Typowe zastosowania:Elektrownie, systemy grzewcze, turbiny i systemy kotłowe.
  • Zakres ciśnienia:Systemy pary i cieczy wysokociśnieniowych.
  • Zakres temperatur:Do zastosowań w wysokich temperaturach, szczególnie w zastosowaniach parowych i gazowych.

ASME B31.3: Kodeks rurociągów procesowych

ASME B31.3, z drugiej strony, dotyczy projektowania i budowy systemów rurociągowych stosowanych w przemyśle chemicznym, petrochemicznym i farmaceutycznym. Reguluje systemy transportujące chemikalia, gazy lub ciecze w różnych warunkach ciśnienia i temperatury, często w tym materiały niebezpieczne. Kodeks ten obejmuje również powiązane systemy wsparcia i kwestie bezpieczeństwa związane z obsługą chemikaliów i substancji niebezpiecznych.

  • Typowe zastosowaniaZakłady przetwórstwa chemicznego, rafinerie, zakłady farmaceutyczne, zakłady produkujące żywność i napoje.
  • Zakres ciśnienia: Ogólnie rzecz biorąc, niższe niż zakres ciśnień podany w normie ASME B31.1, w zależności od rodzaju płynu i jego klasyfikacji.
  • Zakres temperatur różni się w zależności w przypadku płynów chemicznych, ale jest ono zazwyczaj niższe niż w warunkach ekstremalnych ASME B31.1.

Kluczowe różnice: ASME B31.1 kontra ASME B31.3

ASME B31.3 a ASME B31.1

ASME B31.3 a ASME B31.1

1. Typy systemów i obsługa płynów

The Porównanie norm ASME B31.1 i ASME B31.3 często zależy od rodzaju systemu i obsługiwanych płynów.

  • ASME B31.1 obejmuje układy wysokociśnieniowe, takie jak te stosowane w zakładach energetycznych, gdzie zazwyczaj przetwarza się parę i gazy.
  • ASME B31.3 reguluje systemy rurociągów, w których przesyłane są substancje chemiczne, gazy i inne płyny, w przypadku których zgodność materiałowa i bezpieczeństwo mają pierwszorzędne znaczenie ze względu na niebezpieczny charakter zawartości.

W ASME B31.3, szczególną uwagę poświęca się zapewnieniu, że systemy rurociągów mogą bezpiecznie zawierać potencjalnie żrące lub niebezpieczne płyny i zarządzaniu wahaniami ciśnienia i temperatury inherentnymi dla procesów chemicznych. W przeciwieństwie do tego, ASME B31.1 skupia się bardziej na naprężeniach cieplnych powstających w układach wysokotemperaturowych, takich jak kotły parowe.

2. Wybór materiałów i rozważania projektowe

Jedną z bardziej znaczących różnic między ASME B31.1 i ASME B31.3 jest podejście do doboru materiałów:

  • ASME B31.1 można stosować stal węglową, stal nierdzewną i stopy, które wytrzymują zastosowania z parą i gazem pod wysokim ciśnieniem.
  • ASME B31.3 wymaga bardziej rygorystycznych rozważań dotyczących zgodności chemicznej. Wybór materiałów musi uwzględniać potencjalne środowiska korozyjne, a materiały takie jak stale nierdzewne dupleksowe, stopy niklu, a nawet systemy rurociągów niemetalowych mogą być wymagane.

Ponadto, ASME B31.3 wymaga szczególnej uwagi na analizę naprężeń, w tym czynniki takie jak rozszerzalność cieplna, wahania ciśnienia i potencjalnie niebezpieczne lub lotne materiały. Jednocześnie, ASME B31.1 zajmuje się głównie naprężeniami mechanicznymi wynikającymi z wysokiej temperatury i wysokiego ciśnienia.

3. Elastyczność projektowania i protokoły bezpieczeństwa

Pod względem elastyczności projektowania:

  • ASME B31.1 koncentruje się na integralności mechanicznej systemu, zapewniając, że rurociągi wytrzymają ekstremalne obciążenia mechaniczne występujące podczas eksploatacji.
  • ASME B31.3 zawiera więcej funkcji bezpieczeństwa, zwłaszcza tych, które zapobiegają wyciekom lub awariom w systemach obsługujących materiały niebezpieczne. Kod kładzie duży nacisk na projektowanie elastycznych połączeń, pętli rozprężnych i zaworów bezpieczeństwa, głównie w procesach chemicznych.

Bezpieczeństwo w ASME B31.3 zawiera również przepisy dotyczące bezpiecznego obchodzenia się z materiałami, które mogą być toksyczne lub niebezpieczne, ze szczególnym uwzględnieniem urządzeń do redukcji ciśnienia i awaryjnych systemów odpowietrzania.

4. Wymagania dotyczące spawania i kontroli

Praktyki spawalnicze i kontrolne odgrywają kluczową rolę w obu normach, istnieją jednak między nimi istotne różnice:

  • ASME B31.1 zawiera wytyczne dotyczące spawania i kontroli dostosowane do potrzeb elektrowni, w szczególności dla systemów o wysokiej temperaturze i wysokim ciśnieniu.
  • ASME B31.3, bardziej skoncentrowany na przemyśle chemicznym i przetwórczym, wymaga bardziej rozległych metod badań nieniszczących (NDT) i wyższej jakości praktyk spawalniczych, aby zapewnić szczelność systemów. Dotyczy również obaw dotyczących materiałów spawalniczych, które mogą stać się kruche w niższych temperaturach lub reagować na określone środowiska chemiczne.

Oba kodeksy wymagają rygorystycznej kontroli, ale norma ASME B31.3 może obejmować częstsze i bardziej rygorystyczne protokoły testowe ze względu na ryzyko związane z transportem materiałów niebezpiecznych.

5. Zgodność z kodeksem i dokumentacja

Oba kodeksy podkreślają potrzebę dokładnej dokumentacji w całym cyklu życia projektu, ale podchodzą do tego w różny sposób:

  • ASME B31.1 dokumentuje projektowanie, wytwarzanie, testowanie i konserwację systemów rurociągów energetycznych.
  • ASME B31.3 wymaga odpowiedniej dokumentacji systemów w celu zapewnienia identyfikowalności materiałów, raportów dotyczących zgodności chemicznej oraz bardziej szczegółowych zapisów dotyczących procedur testowania ciśnieniowego i kontroli.

Dokumentacja ta jest konieczna, aby spełnić normy regulacyjne i ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia długoterminowego bezpieczeństwa operacyjnego i niezawodności.

Praktyczne rozważania przy wyborze: ASME B31.1 kontra ASME B31.3

1. Typ projektu i branża

Najprostszą kwestią jest rodzaj projektu, nad którym pracujesz. Elektrownie Lub systemy ogrzewania przemysłowego, ASME B31.1 jest właściwym wyborem ze względu na wysokie ciśnienie pary i gorące gazy. W przypadku zakładów chemicznych, rafinerii lub jakiegokolwiek projektu obejmującego niebezpieczne chemikalia, ASME B31.3 jest normą, którą należy przestrzegać, gdyż uwzględnia ona specyficzne ryzyka i wymagania związane z przetwarzaniem chemicznym.

2. Materiały rurowe i rodzaje płynów

Weź pod uwagę użyte materiały i rodzaj transportowanych płynów. ASME zapewnia wymagane wytyczne dotyczące postępowania z parą, gorącymi gazami lub wodą pod wysokim ciśnieniem. Jeśli w Twoim systemie znajdują się chemikalia, gazy lotne lub niebezpieczne płyny, ASME B31.3 pomoże Ci dokonać właściwego wyboru materiałów i metod projektowania, aby chronić pracowników i środowisko.

3. Bezpieczeństwo i zgodność z przepisami

Obie normy mają na celu promowanie bezpieczeństwa, ale ryzyko i zgodność z przepisami wymagane w ASME B31.3 jest wyższy ze względu na charakter transportowanych chemikaliów i materiałów niebezpiecznych. Jeśli Twój projekt obejmuje obsługę tych materiałów, konieczne jest przestrzeganie ASME B31.3 wytyczne mające na celu ograniczenie ryzyka pożaru, korozji i katastroficznych awarii.

Wniosek

Krytyczna różnica w ASME B31.1 kontra ASME B31.3 debata dotyczy zastosowań przemysłowych, wymagań materiałowych i kwestii bezpieczeństwa. ASME B31.1 jest idealny do wytwarzania energii i systemów wysokotemperaturowych, skupiając się na integralności mechanicznej. Jednocześnie, ASME B31.3 jest dostosowany do potrzeb przemysłu chemicznego i przetwórczego, kładąc nacisk na bezpieczne obchodzenie się z materiałami niebezpiecznymi i zgodność chemiczną.

Rozumiejąc różnice między tymi dwoma normami, możesz zdecydować, który kod najlepiej odpowiada wymaganiom Twojego projektu, zapewniając zgodność i bezpieczeństwo przez cały cykl życia projektu. Niezależnie od tego, czy jesteś zaangażowany w projektowanie elektrowni, czy przetwarzanie systemu, wybór właściwego kodu rurociągowego ma kluczowe znaczenie dla powodzenia projektu.

ASME BPVC Sekcja II Część A

ASME BPVC Sekcja II Część A: Specyfikacje materiałów żelaznych

Wstęp

ASME BPVC Sekcja II Część A: Specyfikacje materiałów żelaznych jest częścią ASME Boiler and Pressure Vessel Code (BPVC) obejmuje specyfikacje dotyczące materiałów żelaznych (głównie żelaza) stosowane w budowie kotłów, zbiorników ciśnieniowych i innych urządzeń utrzymujących ciśnienie. Ta sekcja szczegółowo omawia wymagania dotyczące materiałów stalowych i żelaznych, w tym stali węglowej, stali stopowej i stali nierdzewnej.

Powiązane specyfikacje materiałowe dla rur i płyt

Rury:

SA-178/SA-178M – Rury kotłowe i przegrzewacze ze stali węglowej i węglowo-manganowej spawane elektrycznie
SA-179/SA-179M – Rury wymienników ciepła i skraplaczy bez szwu ciągnione na zimno ze stali niskowęglowej
SA-192/SA-192M – Rury kotłowe bez szwu ze stali węglowej do pracy pod wysokim ciśnieniem
SA-209/SA-209M – Rury kotłowe i przegrzewacze bez szwu ze stali stopowej węglowo-molibdenowej
SA-210/SA-210M – Rury bezszwowe ze stali średniowęglowej do kotłów i przegrzewaczy
SA-213/SA-213M – Rury kotłowe, przegrzewacze i wymienniki ciepła bez szwu ze stali stopowej ferrytycznej i austenitycznej
SA-214/SA-214M – Rury wymienników ciepła i skraplaczy ze stali węglowej spawane elektrycznie oporowo
SA-249/SA-249M – Spawane rury kotłowe, przegrzewacze, wymienniki ciepła i skraplacze ze stali austenitycznej
SA-250/SA-250M – Rury kotłowe i przegrzewacze ze stali stopowej ferrytycznej spawane elektrycznie
SA-268/SA-268M – Rury bezszwowe i spawane ze stali nierdzewnej ferrytycznej i martenzytycznej do zastosowań ogólnych
SA-334/SA-334M – Rury bezszwowe i spawane ze stali węglowej i stopowej do pracy w niskich temperaturach
SA-335/SA-335M – Rury bezszwowe ze stali stopowej ferrytycznej do pracy w wysokich temperaturach
SA-423/SA-423M – Rury bezszwowe i spawane elektrycznie ze stali niskostopowej
SA-450/SA-450M – Wymagania ogólne dla rur ze stali węglowej i niskostopowej
SA-556/SA-556M – Rury bez szwu ciągnione na zimno ze stali węglowej do podgrzewaczy wody zasilającej
SA-557/SA-557M – Rury ze stali węglowej spawane elektrycznie metodą oporową do podgrzewaczy wody zasilającej
SA-688/SA-688M – Rury do podgrzewaczy wody zasilającej ze stali nierdzewnej austenitycznej bezszwowe i spawane
SA-789/SA-789M – Rury bezszwowe i spawane ze stali nierdzewnej ferrytycznej/austenitycznej do zastosowań ogólnych
SA-790/SA-790M – Rury bezszwowe i spawane ze stali nierdzewnej ferrytycznej/austenitycznej
SA-803/SA-803M – Rury bezszwowe i spawane ze stali nierdzewnej ferrytycznej do podgrzewaczy wody zasilającej
SA-813/SA-813M – Rury ze stali nierdzewnej austenitycznej spawane pojedynczo lub podwójnie
SA-814/SA-814M – Rury ze stali nierdzewnej austenitycznej spawane na zimno

ASME BPCV

ASME BPCV

Talerze:

SA-203/SA-203M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, nikiel
SA-204/SA-204M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, molibden
SA-285/SA-285M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal węglowa, niska i średnia wytrzymałość na rozciąganie
SA-299/SA-299M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal węglowa, mangan-krzem
SA-302/SA-302M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, manganowo-molibdenowa i manganowo-molibdenowo-niklowa
SA-353/SA-353M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, podwójnie normalizowana i odpuszczana 9% Nikiel
SA-387/SA-387M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, chromowo-molibdenowa
SA-516/SA-516M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal węglowa, do pracy w średnich i niskich temperaturach
SA-517/SA-517M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, wysoka wytrzymałość, hartowana i odpuszczana
SA-533/SA-533M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, hartowana i odpuszczana, manganowo-molibdenowa i manganowo-molibdenowo-niklowa
SA-537/SA-537M – Płyty naczyń ciśnieniowych, poddane obróbce cieplnej, stal węglowo-manganowo-krzemowa
SA-542/SA-542M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, hartowana i odpuszczana, chromowo-molibdenowa i chromowo-molibdenowo-wanadowa
SA-543/SA-543M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, hartowana i odpuszczana, niklowo-chromowo-molibdenowa
SA-553/SA-553M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal stopowa, hartowana i odpuszczana 7, 8 i 9% Nikiel
SA-612/SA-612M – Płyty do zbiorników ciśnieniowych, stal węglowa, wysoka wytrzymałość, do pracy w średnich i niskich temperaturach
SA-662/SA-662M – Płyty zbiorników ciśnieniowych, stal węglowo-manganowo-krzemowa, do pracy w średnich i niskich temperaturach
SA-841/SA-841M – Płyty naczyń ciśnieniowych, produkowane metodą termomechanicznej kontroli procesu (TMCP)

Wniosek

Podsumowując, ASME BPVC Section II Part A: Ferrous Material Specifications jest kluczowym zasobem zapewniającym bezpieczeństwo, niezawodność i jakość materiałów żelaznych używanych do budowy kotłów, zbiorników ciśnieniowych i innych urządzeń utrzymujących ciśnienie. Zapewniając kompleksowe specyfikacje dotyczące właściwości mechanicznych i chemicznych materiałów, takich jak stale węglowe, stale stopowe i stale nierdzewne, ta sekcja zapewnia, że materiały spełniają rygorystyczne normy wymagane do zastosowań wysokociśnieniowych i wysokotemperaturowych. Szczegółowe wytyczne dotyczące form produktów, procedur testowych i zgodności z normami branżowymi sprawiają, że jest ona niezbędna dla inżynierów, producentów i inspektorów zajmujących się projektowaniem i budową urządzeń ciśnieniowych. Jako taka, ASME BPVC Section II Part A jest kluczowa dla przemysłu petrochemicznego, jądrowego i energetycznego, w którym zbiorniki ciśnieniowe i kotły muszą działać bezpiecznie i wydajnie w rygorystycznych warunkach naprężeń mechanicznych.